Sucho na polach, wiatry potęgują erozję wietrzną

Erozja wietrzna prowadzi zazwyczaj do częściowej degradacji gleby. Występuję najczęściej w suchych warunkach, gdy gleba jest wystawiona na działanie wiatru. Sprzyjają jej obecne praktyki gospodarowania gruntami, takie jak intensywna uprawa roślin, zwiększona mechanizacja, powiększenie rozmiarów pól, usuwanie żywopłotów i zadrzewień śródpolnych, jak również długotrwałe pozostawianie gleby bez okrywy roślinnej.

Podczas nasilenia zjawiska, najdrobniejsze cząstki, zwłaszcza materia organiczna, drobinki piasku są porywane i transportowane na duże odległości i bezpowrotnie tracone.  

Intensywne rolnictwo zwiększyło częstotliwość i skalę tego procesu, co ma bardzo negatywne konsekwencje szczególnie dla terenów wrażliwych na jej działanie. W Polsce potencjalne zagrożenie silną erozją koncentruje się głównie w centralnej części pasa nizin środkowopolskich i na Pojezierzu Wschodniobałtyckim. Jej nadmierne działanie notuje się także w środkowym i wschodnim pasie nizin środkowopolskich i na przyległych terenach Pojezierza Wielkopolskiego i Chełmińsko-Dobrzyńskiego oraz w pasie wyżyn południowo-wschodnich i na Przedgórzu Sudeckim.

Silne wiatry są obecnie zagrożeniem dla płytko zasianych roślin, co może być przyczyną niepełnych wschodów i braków w obsadzie. W niektórych rejonach przy silnych wiatrach i lżejszych glebach, może nastąpić wywiewanie wraz z glebą nasion, a nawet słabo ukorzenionych siewek (dotyczy to głównie np.  buraka cukrowego, wielu warzyw czy ziół).

Przy silnych podmuchach może także następować mechaniczne uszkadzanie siewek przez piasek przemieszczający się z wraz z wiatrem. Uszkodzenia takie staję się wrotami dla infekcji grzybowych.

Źródło: http://www.farmer.pl